Przekonanie o własnej śmierci, rozkładającym się ciele, a nawet swoim nieistnieniu – wszystko to okraszone ogromnym poczuciem winy i przekonaniem o własnym potępieniu. Takie odczucia towarzyszą osobom, których dotknął zespół Cotarda, zwany także syndromem chodzącego trupa.
XIX-wieczny francuski lekarz Jules Cotard zetknął się w 1880 r. z kobietą, którą później przedstawił w artykule medycznym jako Pannę X (sama kazała mu zwracać się do siebie Mademoiselle X) . Pacjentka utrzymywała, że brakuje jej niektórych części ciała. Z czasem twierdzić zaczęła, że została skazana na potępienie. Owo „skazanie” wiązać się miało z tym, że została „martwa za życia” i nie może umrzeć w sposób naturalny. Jako że kobieta w pewnym momencie zaczęła odmawiać przyjmowania pokarmów doprowadziła się do śmierci głodowej – mimo, iż nie stwierdzono u niej skłonności samobójczych.
Żywy trup i kara za grzechy
Choć francuski doktor odkrytemu przez siebie schorzeniu nadał nazwę „delirium negacji”, to przeszło ono do historii jako „zespół Cotarda”. Z czasem zaczęto posługiwać się również bardziej obrazową nazwą – „syndrom chodzącego trupa”.
Stopień natężenia objawów u pacjentów dotkniętych zespołem Cotarda bywa różny, w zależności od głębokości zaburzenia. Do najczęstszych symptomów należą: pobudzenie psychoruchowe i nienaturalny sposób poruszania się (przywodzący na myśl filmowe zombie), zmniejszenie wrażliwości na ból, a także zmniejszenie lub całkowity brak odczuwania własnego ciała (nieodczuwanie bicia serca, tętna, czy oddechu). Chory nabiera absurdalnych z punku widzenia otoczenia przekonań. Twierdzić może bowiem, że nie posiada organów wewnętrznych, kończyn lub krwi, jego ciało gnije, rozpada się i toczy je robactwo.
Do tego wszystkiego dochodzi silny lęk i ogromne poczucie winy. Chory próbując sobie „racjonalnie wytłumaczyć” swój pobyt na ziemi – pomimo śmierci – dochodzi do wniosku, że jego stan jest karą za wyrządzone przez niego zło (wśród osób wierzących karą za grzechy).
Nieśmiertelni i nieistniejący
W najostrzejszej fazie choroby pacjent przekonany jest o własnej śmierci (uważa się za „żywego trupa”) lub nawet o swoim nieistnieniu. Chory może nie rozpoznawać w lustrze swojej twarzy (nie wiązać jej z własną osobą) lub wcale jej nie dostrzegać. W skrajnych przypadkach pojawia się także przekonanie o nieistnieniu pozostałych ludzi i świata w ogóle.
Bywa też, że u osoby dotkniętej zaburzeniem pojawia się przekonanie o własnej nieśmiertelności. W pewnych przypadkach wystąpić mogą skłonności samobójcze. Są one bardzo niebezpieczne, gdyż chory uważa, że „skoro nie żyje, to i tak ma nic do stracenia”.
Przyczyny i leczenie
Przyczyna powstawania zespołu Cotarda nie jest do końca znana. Wiadomo, że na tę dolegliwość zapadają osoby znajdujące się w stanie psychozy – np. schizofrenii lub ciężkiej depresji. Uważa się także, że genezą tego schorzenia mogą być strukturalne wady lub uszkodzenia mózgu. Niektórzy specjaliści twierdzą, że choroba to wynik uszkodzeń prawej półkuli, która odpowiada za „obraz siebie”.
Leczenie „żywego trupa” jest bardzo trudne. Podobnie, jak w przypadku innych zespołów urojeniowych, trudno dotrzeć do chorego za pomocą logicznej argumentacji. Jest on przekonany, że racja jest po jego stronie i zdaje się w ogóle nie brać sobie do serca prezentowanych przez otoczenie „niepodważalnych dowodów” na to, że nie umarł. Chorzy albo znajdują irracjonalne kontrargumenty przeciwko nim, albo zwyczajnie ignorują wszelkie uzasadnienia.
Takiej osobie niezbędne jest zapewnienie opieki lekarskiej, przede wszystkim – psychiatrycznej oraz psychoterapii. Trzeba próbować przekonać , że – wbrew swoim urojeniom – żyje. Ale nawet jeśli uda się to zrobić, konieczne będzie częste przypominanie jej o tym (aby urojenia znów nie wzięły góry).W leczeniu stosuje się także farmakoterapię, a nawet elektrowstrząsy. Niestety żadna terapia nie gwarantuje wyzdrowienia.
aspoleczni.org 
Dodaj komentarz